نویسنده در این یادداشت تاکید دارد که رسانه‌ها و به‌ویژه پلتفرم‌های مجازی دیگر فقط گزارشگر واقعیت نیستند، بلکه خود بخشی از میدان نبرد شده‌اند. نویسنده به دنبال آن است تا توجه مخاطب عرب را از شور احساسی به ضرورت تأمل، راستی‌آزمایی و احتیاط در مصرف اطلاعات سوق دهد.

نگارنده مقاله نهایتا با مهارت، از تاکتیک «بازتاب معکوس» استفاده می‌کند: همان چیزی که اسرائیل در غزه انجام داد، حالا در تل‌آویو در حال رخ دادن است؛ همان درد و رنجی که غزه چشید، اسرائیل اکنون می‌چشد. با عباراتی چون «فعلى الباغی تدور الدوائر» و «ما أشبه الیوم بالبارحة» مخاطب را به این نتیجه سوق می‌دهد که رنج اسرائیل امری طبیعی، مشروع، و حتی الزامی برای برقراری عدالت است. ترجمه کامل این یادداشت به این شرح است: ما هم اکنون درگیر جنگی رسانه‌ای و روانی، و فرسایش ذهنی و سردرگمی فکری هستیم، میان شبکه‌های خبری و پلتفرم‌های اجتماعی که روزانه صفحاتشان را ورق می‌زنیم تا از آخرین تحولات جنگ مطلع شویم. اما این اخبار فقط پوشش خبری جنگ رژیم اشغالگر صهیونیستی و ایران نیست که طبعا آن را از طریق رسانه‌هایی مثل الجزیره دنبال می‌کنیم؛ بلکه خطرناک‌تر از آن، استفاده از رسانه‌های اجتماعی برای مدیریت دروغ‌ها و افزایش قدرت رسانه‌ای کاذب است.

این نوع جنگ، از جنگ نظامی خطرناک‌تر است؛ چرا که ابزاری مؤثر برای شکل‌دهی، تحریک، بسیج و گمراه‌سازی افکار عمومی است. با انتشار اطلاعاتی که بخشی از آن نادرست و فاقد صحت است، این رسانه‌ها می‌توانند از طریق ارعاب مردم و گسترش هرج‌ومرج، تأثیری عظیم بر اشخاص، دولت‌ها و جوامع، به‌ویژه در زمان بحران‌ و جنگ بگذارند.

امروز در چنین فضایی قرار داریم؛ اخبار و اطلاعاتی دریافت می‌کنیم که نمی‌دانیم چقدر صحت دارد، و بی‌آنکه منابع آن را بشناسیم، آن را بازنشر می‌دهیم. در این میان، احساس ترس، اضطراب و نگرانی به ما منتقل می‌شود، بی‌آنکه بدانیم واقعاً چه خبر است.

آیا به یاد نداریم که شبکه‌های اجتماعی چگونه در برخی کشورها هرج‌ومرج ایجاد کردند؟ آیا به یاد نداریم که ارتش‌های سایبری چه تأثیری بر ذهن و اندیشه جوانان گذاشتند؟ چطور سخنان تحلیلگران و مهمانان در این شبکه‌ها، چه مثبت و چه منفی، بر افکار عمومی تأثیر گذاشتند؟ به همین دلیل است که باید در انتشار اطلاعات و اخبار، دقت کنیم و فقط از منابع رسمی و معتبر نقل کنیم.

ما اکنون بر روی سطحی داغ از تنش ایستاده‌ایم.. اسرائیلِ اشغالگر اکنون دارد تاوان جنایاتش در غزه را پس می‌دهد.  این مصداق همان «چاه نکن بهر کسی، اول خودت بعدی کسی» است. موشک‌های بالستیک چندکلاهکه ایران بر شهرهای اسرائیل از تل‌آویو تا حیفا و بئر السبع فرود می‌آید. ایران، ضربات سختی با موشک‌های دوربردش به اسرائیل وارد کرده است. می بینید، امروز چقدر به دیروز شباهت دارد!

ساختمان‌های تل‌آویو در سیاهی فرو رفته‌اند، آمبولانس‌ها در حال انتقال کشته‌ها و مجروحان‌اند، زیرساخت‌ها نابود شده‌اند، دود آسمان‌ها را پوشانده، پناهگاه‌ها برای شهرک‌نشینان باز شده‌اند، آسمان و دریا برای فراریان از موشک‌های ایرانی مهیاست، بیمارستان‌ها پر از مجروح است، صدای فریاد، ناله، کمک‌خواهی، اعتراض و تظاهرات به گوش می‌رسد.

اسرائیل امروز همان غزه‌ی دیروز است. اردوگاه‌ها و ساختمان‌هایی که روزی خودش ویران می‌کرد، حالا بر سر خودش خراب شده است. واقعاً که «ظلم بر خود ستمگر بازمی‌گردد». امروز این عبارات تبدیل به تسکین زخم‌های عمیق مردم غزه و ملت‌های عرب و اسلامی شده است، زخم‌هایی که اسرائیل در دل آن‌ها نشانده؛ آن هم درست در زمانی که جهان عرب در سکوت ظالمانه و وجدان به انجماد رفته خود در برابر آنچه که در غزه اتفاق افتاده و می‌افتد، از حملات بی‌وقفه گرفته تا گرسنگی و وحشت‌آفرینی نظاره گر است.

از خداوند برای غزه و امت اسلامی طلب پیروزی می‌کنیم و برای کشورهای خلیجی و عربی‌مان صلح و امنیت، و برای دشمن اشغالگر اسرائیلی و کسانی که از او حمایت می‌کنند، نابودی و هلاکت را خواستاریم.